Współczucie – to, co zawsze wyróżniało lewicę. Brak współczucia prowadził do jej upadku i kompromitacji. Z wielu powodów projekty komunistycznye zakończyły się klęską – w gułagach i paroksyzmach ludobójstwa, ale jednym z nich, chyba zbyt rzadko wpsominamym, był brak współczucia.

W REDakcji KP odbyła się kiedyś debata dotycząca książki Barbary Ehrenreich Za grosze, opowiadającej o życiu ludzi pracujących w Stanach Zjednoczonych za najniższe stawki. Większość (lewicowych) czytelników pracy Ehrenreich była poruszona, natomiast biorący udział w dyskusji Rafał Ziemkiewicz wzruszył tylko ramionami i powiedział: No cóż, to konieczne koszty wzrostu gospodarczego. Podobnie kiedyś Bronisław Wildstein nazwał kiedyś cywilne ofiary wojny „niezbędnymi kosztami ubocznymi”.

Komu współczuje prawica? Chrystusowi na krzyżu, który może stać się symbolem wszelkich ludzkich cierpień, ale jednak jest to symbol, a nie konkretna, cierpiąca osoba.

Lewica wybiera empatię. Nie jako ostateczny argument, ale jako narzędzie ułatwiające zbliżenie do świata.

http://www.krytykapolityczna.pl/wydawnictwo/krytyka-polityczna-nr-15-nie-ludzka-polityka